Centrum Kultury im. Jana Pawła II we Wrocławiu we współpracy z Kurią Archidiecezji Wrocławskiej zaprosiło pracowników i podopiecznych Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta do wspólnej modlitwy oraz wsparcia organizacji nabożeństwa Drogi Światła w sobotę 26 kwietnia 2014 — w wigilię kanonizacji św. Jana Pawła II…

Wprowadzenie do celebracji: „Droga światła”

Droga światła to nabożeństwo podobne do drogi krzyżowej, w tym sensie, że jest wędrowaniem od stacji do stacji. Jednak za tym zewnętrznym podobieństwem obu nabożeństw kryje się wiele różnic. Jedno jest pasyjne, drugie — paschalne. To pierwsze polega na rozważaniu męki i śmierci Pana Jezusa, to drugie ma charakter radosnych spotkań ze zmartwychwstałym Panem. Ponieważ droga światła jest nowym nabożeństwem, więc nie ma jeszcze powszechnie przyjętych form. Najczęściej proponuje się 14 stacji (analogia do drogi krzyżowej). Są jednak i inne propozycje, w których ilość stacji jest mniejsza lub większa.

W nawiązaniu do prawd przeżytych w czasie paschalnych rekolekcji powstaje propozycja drogi światła, która ma osiem „stacji”. Ujmuje ona w formie konkretnego nabożeństwa te treści, które Kościół przeżywa w Oktawie Zmartwychwstania. Dzięki tak rozumianej drodze światła wierni mogą w każdą niedzielę przeżywać „przygodę” ośmiu spotkań ze Zmartwychwstałym.

Wybór ośmiu „stacji” dokonany jest z kilku powodów. Najpierw ze względu na osiem wyróżnionych w liturgii Kościoła opisów ewangelicznych, odczytywanych w czasie Oktawy Zmartwychwstania. Drugi powód to odwołanie się do symboliki dnia ósmego. Liczba ta przypomina o zmartwychwstaniu, gdyż przekracza miarę ziemskiego rytmu, zamykającego się w liczbie siedmiu dni. Dzień ósmy nie istnieje w ziemskim kalendarzu. Jest jako znak rzeczywistości nie z tego świata, obecnej w tym świecie. Jest także racja praktyczna. Chodzi o to, aby nabożeństwo nie było zbyt długie, gdyż zaleca się je w niedzielę, a w tym dniu już jest przeżywana Eucharystia. Uzasadniając taki układ drogi światła, można też odwołać się do znaku, jakim była śmierć Jana Pawła II w wigilię Niedzieli Miłosierdzia. Bóg doprowadził jego drogę życiową do tego dnia i w nim go zakończył. To jest w pewnym sensie także cel naszej drogi. Powierzamy siebie miłosiernemu Bogu, prosząc Go, aby i nam otworzył bramy nieba.

Cechy charakterystyczne drogi światła

W prezentowanej tu propozycji drogi światła nie jest stosowana nazwa „stacje”, tylko „spotkania”. Takie określenie lepiej oddaje specyficzny charakter nabożeństwa. Nie jest ono, jak w przypadku drogi krzyżowej, wędrowaniem z Jezusem, który dźwiga krzyż na Golgotę. Po Wielkanocy porządek się odwrócił. To Chrystus przychodzi do człowieka. Czyni to w różnych miejscach i w różnym czasie, a także w różnych sytuacjach życiowych. Przychodzi, gdy Maria Magdalena płacze przy grobie, uczniowie idą do Emaus, apostołowie łowią ryby lub zalęknieni zamykają się w Wieczerniku. Zbawiciel ich odnajduje, daje im się poznać, rozmawia z nimi, umacnia ich wiarę i posyła do świata. Z tej racji cechą charakterystyczną poszczególnych spotkań z Chrystusem na drodze światła nie powinna być zwykła medytacja nad prawdami wiary. Staramy się raczej wejść w doświadczenie tych osób, do których przyszedł Jezus. Nasz wysiłek zmierza do przyjęcia Przychodzącego, a nie tylko do rozważenia pewnych prawd. Odczytane teksty i wykonane śpiewy mają nam pomóc uwierzyć, że On tu i teraz przychodzi.

Wrocławska celebracja w wigilię kanonizacji św. Jana Pawła II

Drogę Światła we Wrocławiu w sobotę 26 kwietnia 2014 poprzedziły koncerty zespołów muzycznych m. in. 30 Synów i 40 Wnuków Jeżdżących na 70 Oślętach. W modlitewnej Drodze Światła prezes Koła Wrocławskiego TPBA i pracownicy schronisk nieśli krzyż, czytali Ewangelię i rozważanie. Oto treść tej stacji:

Droga Światła

Spotkanie VI

Apostołowie nad jeziorem

Z Ewangelii wg św. Jana (21, 15–19):

Gdy spożyli posiłek, Jezus zapytał Szymona Piotra: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie bardziej niż oni?”. Piotr odparł: „Tak, Panie! Ty wiesz, że Cię kocham”. Wtedy powiedział do niego: „Paś Moje baranki”. Zapytał go powtórnie: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?”. Odrzekł Mu: „Tak, Panie! Ty wiesz, że Cię kocham”. Powiedział mu: „Paś Moje owce”. I zapytał go po raz trzeci: „Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?”. Wtedy Piotr się zasmucił, że już trzeci raz go zapytał: „Czy kochasz Mnie?”. I odpowiedział Mu: „Panie, Ty wiesz o wszystkim. Ty wiesz, że Cię kocham”. Jezus rzekł do niego: „Paś Moje owce. Uroczyście zapewniam cię: Kiedy byłeś młodszy, przepasywałeś się i szedłeś, dokąd chciałeś. Kiedy jednak się zestarzejesz, wyciągniesz swoje ręce, a ktoś inny cię przepasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz”. Powiedział to, aby wskazać, jaką śmiercią uwielbi Boga. Następnie rzekł do niego: „Pójdź za Mną!”

Rozważanie

Jezus pyta: Czy kochasz mnie?

Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham.

Czy jesteśmy dziś gotowi, by udzielić Jezusowi takiej odpowiedzi? Czy jesteśmy gotowi wyznać prawdę do końca o naszym życiu, o naszych lękach i ograniczeniach, nędzy i słabościach? Bogu zawsze chodzi o nasze serce, pragnie, by wypełnione było miłością, pragnie naszego przywiązania, oddania, zaufania i obecności w codziennym życiu.

To Miłość nadaje naszym słowom i czynom prawdziwy sens. Codziennie mamy bardzo wiele okazji, by okazywać Bogu swoje przywiązanie. Piotr wiedział, że nie czeka go świetlana przyszłość — Jezus zapowiedział mu, że spotka się z brakiem zrozumienia, że będzie prześladowany, aż w końcu umrze śmiercią męczeńską. Jezus potrzebuje dziś naszej ubogiej miłości, tej, na którą dziś nas stać. Kiedy Piotr wyznaje miłość do Jezusa, dopiero w odpowiedzi słyszy: „Paś baranki Moje”. Miłość do Jezusa jest gwarantem miłości do baranków. Prośmy o głęboką wiarę, pokorę i odwagę, by powiedzieć Jezusowi: „Panie, kocham Cię, jak tylko potrafię kochać”…

W dzień kanonizacji Ojca świętego Jana Pawła II, po południu, odbył się na Rynku wrocławskim koncert dziękczynny za kanonizację — oratorium "Santo Subito" Piotra Rubika.