Psychologiczna charakterystyka osób bezdomnych na przykładzie mieszkańców schroniska w Szczodrem - Strona 4
Autorstwo / redakcja: Leszek Adamczyk   
czwartek, 25 września 2008 14:25
Spis treści
Psychologiczna charakterystyka osób bezdomnych na przykładzie mieszkańców schroniska w Szczodrem
Strona 2
Strona 3
Strona 4
Strona 5
Strona 6
Strona 7
Strona 8
Wszystkie strony

 

Charakterystyka mieszkańców

Skupię się głównie na mieszkańcach uzależnionych od alkoholu, bo z nimi pracuję najczęściej. Oni też w moim pojęciu najlepiej rokują, gdy mówimy o usamodzielnianiu się i wychodzeniu z bezdomności. Rokują najlepiej nie dlatego że są uzależnieni, ale dlatego że są objęci intensywnym programem terapeutycznym. Pracują nad sobą po kilka lat i w różnych formach. Uczestniczą w terapii podstawowej, pogłębionej, chodzą na mityngi grup AA, uczestniczą w terapii w Schronisku przez pierwsze dwa lata abstynencji, w poradniach leczenia uzależnień uczestniczą w warsztatach poświęconych pracy nad poczuciem własnej wartości, poczuciem krzywdy, żalem po stracie, złością. Biorą udział w treningach umiejętności społecznych, treningach zapobiegania nawrotom choroby, treningach asertywnych zachowań abstynenckich i szeregu innych.

Terapia uzależnienia jest w tej grupie mieszkańców w mojej ocenie niezbędna. Potrzebne jest jednak założenie, że problem alkoholowy jest pierwotny, a inne zaburzenia psychiczne, degradacja intelektualna, emocjonalna i społeczna oraz bezdomność są wobec niego wtórne. Zwłaszcza w początkowym okresie abstynencji terapia musi być intensywna, jak intensywnie działają mechanizmy nawrotu choroby alkoholowej oznaczające powrót do patologicznego sposobu myślenia, zachowania się i odczuwania.

 

Mieszkańcy uzależnieni od alkoholu

Nie przeprowadzałem szczegółowych badań, ale na podstawie obserwacji i pracy terapeutycznej uważam, że większość mieszkańców Schroniska jest uzależniona od alkoholu. Być może odsetek ten sięga 75% mieszkańców, być może jest jeszcze wyższy. Jednak sami bezdomni pytani o to przeze mnie wprost uważają, że alkoholików jest wśród nich 90%! Uważają ponadto, że pozostałe 10% bezdomnych także piłoby alkohol, ale nie pozwala im na to stan zdrowia. Osób kwalifikujących się do leczenia, względnie zdrowych, zdolnych zaakceptować programy terapeutyczne i zasady rządzące organizacją oddziałów i ośrodków terapeutycznych jest mniej niż połowa.

Wprawdzie nie różnicuje się głębokości uzależnienia, to jednak można pokusić się o różnicowanie mieszkańców-alkoholików na podstawie stopnia degradacji społecznej, intelektualnej i emocjonalnej. W przypadku niektórych mieszkańców sytuację pogarsza wyjściowo niski poziom sprawności intelektualnej, niski poziom wykształcenia i niskie kwalifikacje zawodowe. Zatem obserwowany stopień degradacji może być wywołany nakładającymi się na siebie procesami: na wyjściowo niższy poziom sprawności intelektualnej i niski poziom ogólnych kompetencji życiowych nakłada się uzależnienie od alkoholu, które nie dość, że utrudniało lub uniemożliwiało dalszy rozwój, to dodatkowo działało niszcząco na nabyte już wcześniej umiejętności.

Alkohol wyniszcza organizm, degraduje społecznie, intelektualnie i emocjonalnie. Degradacja społeczna wyraża się stopniowym i postępującym, a w efekcie głębokim lub bardzo głębokim ograniczeniem zdolności do budowania i utrzymania satysfakcjonujących więzi z ludźmi. Objawia się rozpadem rodziny i zanikiem więzi społecznych, niezdolnością do empatycznego rozpoznawania i adekwatnego odzwierciedlania uczuć i emocji innych ludzi. Niezdolnością do współpracy, głównie zespołowej. Polega na utrwalaniu relacji w patologicznym, często subkulturowym, przestępczym środowisku, łamaniu ogólnie przyjętych norm i zasad, w tym także norm prawnych. Systemem odniesienia staje się grupa subkulturowa i wypracowane przez nią zasady. Alkoholik z powodu swojego picia przeżywa różnorodne trudności zawodowe, rodzinne, materialne, zdrowotne i inne, pogłębia się jego dezadaptacja społeczna, osamotnienie, narastają przykre uczucia niechęci i wrogości, żalu i poczucia krzywdy w stosunku do siebie i otoczenia.

Degradacja intelektualna oznacza obniżenie sprawności umysłowej do poziomu poniżej normy. Wyraża się spadkiem zainteresowań, stopniowym zanikiem wiedzy i umiejętności, zaburzeniami spostrzegania i procesów uwagi oraz pamięci we wszystkich jej modalnościach, czyli pamięci świeżej i dawnej, utrudnianiem procesu zapamiętywania i przechowywania materiału pamięciowego oraz zaburzeniem procesów przypominania sobie. W ten sposób obniża się poziom wiedzy ogólnej, a pacjenci tacy mają duże trudności z uczeniem się nowych rzeczy. Wydatnemu osłabieniu ulega koncentracja uwagi. Uwaga staje się nadmiernie labilna i nietrwała, bądź przeciwnie, zalega na jakimś wątku lub aspekcie, często o drugorzędnym znaczeniu.

 



 
 

Nowości na naszych kanałach YouTube




 

Nasze wpisy na Facebooku

 
 
-->