W encyklice Laborem exercens Ojciec Święty wyraził się: „Bardzo głęboko wpisana jest w Słowo Bożego Objawienia ta podstawowa prawda, że człowiek, stworzony na obraz Boga, przez swą pracę uczestniczy w dziele swego Stwórcy – i na miarę swoich ludzkich możliwości poniekąd dalej je rozwija i dopełnia, postępując wciąż naprzód w odsłanianiu ukrytych w całym stworzeniu zasobów i wartości. Prawdę tę znajdujemy już na samym początku Pisma Świętego, w Księdze Rodzaju, gdzie samo dzieło stworzenia przedstawione jest na podobieństwo «pracy», którą Bóg wypełnia”. Bóg jakby świadomie, ze względu na człowieka , „nie dokończył dzieła stworzenia; wprawdzie sam zasadził „ogród w Eden na wschodzie” (Rdz 2, 8), następnie jednak „wziął […] człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglądał” (Rdz 2, 15). „Zasadzony” przez Boga świat staje się w pełni sobą dopiero wówczas, gdy doznaje uczłowieczenia dzięki uprawianiu i doglądaniu go przez tego, którego Stwórca zechciał uczynić „współpracownikiem zamiarów Boga”. Wszelka praca jest więc u swych korzeni współpracą z Bogiem, pomocą, której Bóg niejako „potrzebuje”, by świat – w nim zaś nade wszystko człowiek – uzyskał przeznaczoną mu pełnię i piękno.